Zauważam w życiu dość częsty przypadek, że nauczyciel jest jak wół, który zapomniał jak był cielęciem. Zdanie to powinno zostać moim życiowym mottem, bowiem często przychodzi mi na myśl, gdy wspominam o nauczaniu.

Nikt nie lubi być traktowany jak matoł (chyba), a w szkołach zdarzają się “nauczyciele kwiatki”, którzy jeszcze nie wprowadzili danego zagadnienia, a już są zdziwieni, że uczniowie nie mają pojęcia o co chodzi.

I w takich sytuacjach mam ochotę go spytać czy jako uczeń lubił, gdy jego nauczyciel w taki sposób postępował.

W idealnym świecie, nauczyciel ma pomóc. Ma wskazać drogę, nakierować na dany sposób myślenia, ale nie wykonywać roboty za ucznia.

Bo sukcesem jest, gdy uczeń zdobywa się na odwagę zadając naukowe pytanie nauczycielowi. Nawet jeżeli jest słaby, to jeszcze nie wszystko stracone. UCZEŃ NIE JEST JESZCZE NA TYM SAMYM POZIOMIE CO TY, NAUCZYCIELU.

Do napisania tego tekstu natchnęła mnie sytuacja sprzed kilku dni. Relacja student-wykładowca (tytuł profesor).

Na etapie studiów mówimy o relacji dorosły-dorosły. I owszem, nauczyciel ma pewną władzę. I owszem, powinno się go traktować z szacunkiem. Tyle tylko, że

chcąc być szanowanym, trzeba szanować innych.

Innymi słowy, jeżeli, nauczycielu, chcesz być szanowany, szanuj swoich uczniów.

A jeśli tego nie wiesz, to… jak zdobyłeś wykształcenie pedagogiczne? Tylko w teorii? A może tak naprawdę nie chcesz wykonywać tego zawodu?

To, co napisałam, brzmi groźnie. Ale moim celem nie jest nikogo hejtować. Marzę, by, dzięki artykułom w tej tematyce, edukacja i podejscie do nauczania, stało się lepsze. Chciałabym uwrażliwić pedagogów na niektóre kwestie, które obserwuję, a które, moim zdaniem, nie są dobre.  SAMA NIE JESTEM IDEALNA I WCIĄŻ SIĘ UCZĘ. Ale to co już wiem, po 9 latach pracy z dziećmi (tak, zaczęłam w wieku 15 lat), pragnę przekazać dalej.

Wspieram Cię, nauczycielu, gdziekolwiek jesteś, czegokolwiek uczysz. Mamy piękny zawód, nieprawdaż? 🙂